Vandaag heb ik met mijn moeder door het bos gewandeld, ik heb een Donald Duck gelezen, ik heb een interview met een collega uitgewerkt - maar voor mij was de belangrijkste gebeurtenis dat ik mijn oudtante Jopie bezocht.
Wel, ze is eigenlijk mijn stief-oudtante, omdat ze de zus is van mijn stief-grootmoeder. Maar ze heeft me nooit "stiefelijk" behandeld. Integendeel, ze hield van bezoek en was bijna altijd vrolijk, zelfs al werd ze bijna blind door maculadegeneratie. Ik heb ouderen om veel minder veel meer horen klagen.
Maar dan gebeurt het noodlot. Vorig jaar struikelde ze (was ze even duizelig door de hypoglykemie?) brak haar heup, kwam in het ziekenhuis. Een wond bij een 87-jarige suikerpatiënte heelt niet snel. Naar een verpleegtehuis om op te knappen, toen naar een ander verpleegtehuis, toen eindelijk weer naar huis, al moest ze nog steeds met looprekjes lopen.
Afgelopen donderdagnacht viel ze weer. Weer een duizeling? Niets gebroken, maar kon niet meer van de grond opkomen. Ademhaling was moeilijk. Vandaag hoorde ik dat haar hartkleppen niet goed meer werken. Waren die de afgelopen jaren langzaam aan het verslijten geweest, tot het punt bereikt was, het 'tipping point' waarvoorbij ze het ineens niet meer goed deden?
Een 87-jarige met kapotte hartkleppen opereer je niet meer. Het klinkt wreed, maar de kans dat zo iemand de operatie overleeft zijn klein, en voor hetzelfde geld kan de gezondheidszorg veel meer jaren redden bij een nog niet versleten iemand. Tante Jopie is op het zuurstof gezet, maar goed wordt het niet meer. Ze heeft te laag zuurstofgehalte in het bloed, wat ervoor zal zorgen dat haar oude organen extra gestresst worden - en langzaam kapot zullen gaan.
Tante Jopie is rustig nu. Ze denkt dat ze gaat sterven. De dokter denkt het ook. Een paar dagen? Een week? Twee weken? Tante Jopie is niet bang voor de dood. Haar kleinkinderen zijn geweest. Ze was blij ze te zien, zoals ze altijd was.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten